Þessi færsla er full af svigum og ruglingslegu orðalagi - get þakkað yfirvofandi prófum og skólaálagi fyrir það.. (og kannski smá metnaðarleysi).
Ég elska shuffle. Nei, virkilega. Elska það.
Það er bara eitthvað svo þægilegt að ganga heim úr skólanum í leiðindaveðri, dúðaður í allt prjónadótið sem mamma sendi mann með út í heiminn, með heyrnartól á eyrunum og ipod í vasanum.
Mér finnst undarlega gaman að skella á shuffle og klæða mig svo vandlega í vettlingana þannig að ég mun ekki nenna að fara úr þeim til þess að skipta um lag. Smá áhætta en yfirleitt endar það vel.
Þegar ég var nýbyrjuð í framhaldsskóla og komin með fartölvu, þá var ég fastagestur á síðunni Daytrotter. Stjórnendur síðunnar fengu til sín hljómsveitir, oft lítið þekktar, sem spiluðu þrjú til fjögur lög live í stúdíói og svo var þessum upptökum skellt á netið þaðan sem allir gátu downloadað þeim ókeypis. Það sem var best við síðuna var það að maður kynntist alls konar hljómsveitum og fékk líka oft að heyra þekktar hljómsveitir taka lögin sín á nýjan hátt.
Daytrotter átti þátt í því að kynna mig m.a. fyrir Fleet Foxes (sú kynning skilaði af sér nærri því þráhyggjulegri hlustun, einu tattúi og kom mér í gegnum heilt sumar af hótelherbergisþrifum), Illinois (sem er ómögulegt að finna á netinu vegna óheppilegs nafns), Barcelona (líka frekar óheppilegt nafn), Cage the Elephant (fullkomin keyrslutónlist), Mieka Pauley (sem, hreinskilnislega, er auðvelt að fá leið á), Sixto Rodriguez (sem á eiginlega skilið sína eigin bloggfærslu - kannski einhvern daginn) og William Elliott Whitmore (sem er ein af ólíklegustu ástunum í lífi mínu).
Þar sem hver hljómsveit tók bara upp þrjú eða fjögur lög hjá Daytrotter og ég var mjög virk í að downloada hinum ýmsu lögum frá þeim, þá eru mörg lög í itunes hjá mér sem ég annað hvort kannast ekki við eða eru með hljómsveitum og listamönnum sem ég er hreinlega búin að gleyma (þó að ég hafi hlustað á þau stanslaust í nokkurn tíma fyrir sex árum).
Og þá erum við aftur komin að ástæðunni fyrir því að ég elska shuffle. Ég á það til að staðna í lagavali - hlusta á eina plötu aftur og aftur í nokkrar vikur og fá svo algert ógeð á henni. Þá er fínt að setja á shuffle því það er smá eins og að uppgötva ný lög sem eru þó þægilega kunnugleg eða vekja jafnvel upp ákveðnar minningar. Ég hef ekki verið jafn dugleg upp á síðkastið að finna mér nýja tónlist að hlusta á - aðallega vegna þess að tímaleysi háir mér þessa dagana. Því finnst mér fullkomið að geta ýtt á shuffle og fengið straum af góðri og gleymdri tónlist beint í eyrun.
Ég ætla að skilja ykkur eftir með þrjú af þessum gleymdu lögum og kveðju frá nostalgískri Sólrúnu.
P.s. Daytrotter byrjaði að rukka ársgjald þegar ég átti ekki kreditkort þannig að ég hætti að nota síðuna. Þyrfti kannski að endurskoða það?
